Margareta Magnusson schreef een vrolijk boekje over de edele Zweedse kunst van döstädning. Dö betekent in het Zweeds ‘dood’ en städning betekent ‘opruimen’. Het is een Zweeds gebruik om je materiële bezittingen te ordenen tegen het einde van je leven. Volgens de schrijfster is het ‘een ritueel dat je helpt te reflecteren op je leven – of dat nou binnenkort op zijn einde loopt of nog bij lange na niet.’
Zij schrijft over de ‘weggooidoos’ waarin je dingen bewaart die alleen voor jezelf van belang zijn. ‘Wanneer je je papieren doorneemt, kom je misschien brieven tegen waarin de auteur liefkozende woordjes heeft geschreven, zoals ‘lieve, goede vriendin’, ‘verrukkelijk’ en andere heerlijkheden die je telkens weer wilt lezen en liever aan de muur zou handen dan weggooien. Wanneer ik zulke dingen tegenkom, die totaal geen waarde voor anderen hebben maar enorm waardevol zijn voor mij, dan haal ik mijn ‘weggooidoos’ tevoorschijn. Als ik er niet meer ben, mag die worden vernietigd.’
Ze eindigt met de opmerking: ‘Het is heel belangrijk dat je geen grote doos neemt. Een schoendoos zou voldoende moeten zijn.’
Werkelijke liefde laat los.
Wat je werkelijk liefhebt,
vertrouw je aan zichzelf toe.
Wat je werkelijk liefhebt,
wordt een deel van je.
Wat je loslaat,
blijft een deel van je.
Wat een deel van je is,
kun je nooit verliezen.
Saskia de Bruin